Το τέλος της οικονομικής ιδέας;

Μια ευγενική παραχώρηση του κ. Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, Λογιστή - Φοροτεχνικού

Έχουμε έρθει άραγε στο τέλος της σύχρονης οικονομικής ιδέας; Παντού άρθρα για τη κρίση, εικασίες και μοντελοποίηση τεχνικών προς μία έξοδο από αυτή. Θα πίστευε κανείς πως ο υπάρχον οικονομικός ιδεαλισμός είτε εχει κορεστεί είτε δεν μπορεί να κάνει την αρχή. Φοβάται την αποτυχία, ή τρεμει μια καινούρια αρχή; 

Έχουν περάσει σχεδόν 80 χρονια απο τη κρίση της δεκαετίας του ΄30, έχουν μεσολαβήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος και μία ανόρθωση μία νάας πολιτικής οικονομίας με τα δικά της πιστεύω και ιδανικά , που πιστεύαμε οτι δεν θα μας έφερνε ποτέ στο ίδιο σημείο από αυτό που ξεκινήσαμε! Οικονομικές θεωρίες που είχαν ασπαστεί ως ευαγγέλια, κατάντησαν να μην έχουν πια καμίά υποσταση ενώ άλλες που «κάηκαν» στην ιερά εξέταση ως σχεδόν βλάσφημες και επικίνδυνες, μοιάζουν όλο και πιο κατάλληλες για να μας «σώσουν» ... Πριν από κάποια χρόνια η πρόταση «κρατική βοήθεια» θα ακουγόταν γελοία, πλέον όμως ασπάζεται και θέτεται ως θεμέλιο εξόδου από τη κρίση. Εδώ όμως είναι το θεμελιώδες λάθος αυτής της αντιμετώπισης! 

Δεν θα αναλύσουμε εδώ ποια μέθοδος θα έπρεπε να ήταν αυτή που θα έπρεπε να αναπτύσσονταν από τα κράτη  μιας και οι απόψεις πικοιλουν, αλλά μία κρίση που την «δημιούργησε» ο ακραίος καπιταλισμος, καλείται να λυθεί με μεθόδους που σε ορισμένες περιπτώσεις κρίνονται ως «κρατικές παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά», δηλαδή αυτές που μέχρι χθες απεχθάνονταν η μία την άλλη, σαν «το διάολο με το λιβάνι»! ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΗΓΑΖΕΙ ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ...

Μια οικονομική ανάπτυξη που ευαγγελίζονταν μέχρι εχθές το «free markets» σήμερα λέει «control markets» και βάζει αυτούς που μέχρι τότε δημιούργησαν αυτό το σύστημα, να χτυπήσουν τα συμφέροντά τους!

Δηλαδή μια τράπεζα που έκανε δαπάνες στη πολιτική του «μεγάλου ρίσκου  - υψηλά κέρδη» και προφανώς το ρίσκο μπορεί να μην είχε αίσιο αποτέλεσμα με αποτέλεσμα η τράπεζα να οδηγείτο σε χρεοκοπία, άρα σε κλείσιμο (νόμος της αγοράς), να προσπαθούμε τώρα να την σώσουμε κρατικά αντί να την αφήσουμε να πάρει το δρόμο της στα βάθη της Ιστορίας! Έτσι καλιεργούμε νοθρές τις ελπίδες που ποτέ δε βλάστησαν σε ένα άγονο περιβόλι , που ποτέ δε θα ανθήσουν, περιμένωντας τη μεγάλη βροχή που μπορεί όμως να είναι και πλημμύρα με ανυπολόγιστες συνέπειες ... και ο οικονομικός κόσμος κοιτάζει πως θα βγάλει το καινούριο, αλλά όμως με λάθος ματιά!