Κλειστά πανεπιστήμια: ποιός νοιάζεται;

Τον τελευταίο καιρό έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε φωτογραφίες με λουκέτα, κλειδαριές και αλυσίδες. Δυστυχώς δεν αποτελεί κάτι ξένο στο μάτι. Το μείζον θέμα όμως είναι τι υποδηλώνει. Υποδηλώνει μία προσπάθεια φίμωσης, σφετερισμού και επικράτησης ενός κράτος φόβου. 

Τα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας παραμένουν κλειστά εδώ και τρείς μήνες τώρα αφήνοντας μεγάλο αριθμό φοιτητών έξω από τα αμφιθέατρα και βλέποντας στον ορίζοντα ένα αβέβαιο μέλλον τόσο για την εξεταστική περίοδο όσο και για τη γενικότερη πορεία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. 

Αυτό που πραγματικά με θλίβει ότι δεν μοιάζει να νοιάζεται κανείς γι αυτή τη κατάντια της πανεπιστημιακής εκπάιδευσης ειδικά σε μία περίοδο που το μοναδικό ίσως όπλο στη φαρέτρα της νέας γενιάς αποτελεί η γνώση και η απόκτηση δεξιοτήτων για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προκλήσεων στο εργασιακό περιβάλλον. Με την ανεργία των νέων να καλπάζει ανοδικά αυτή τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια, το κλείσιμο των πανεπιστημίων αποτελεί απλώς τη χαριστική βολή σε μία γενιά που δυστυχώς είναι χαμένη ή που οδηγείται στην εξαφάνιση. 

Το καταλαβαίνουμε αυτό; μία γενιά, χαμένη, ποδοπατημένη, που στερείται όνειρα, φιλοδοξίες, που βλέπει ένα μαύρο και ολέθριο μέλλον να έρχεται και που δυστυχώς απλά μένει αμέτοχη γιατί δεν φαίνεται να έχει κανένα ρόλο στο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος της. 

Ο κόσμος προχωράει μπροστά, η εκπαίδευση μπαίνει στη σφαίρα της παγκοσμιοποίησης και οι αγορές ζητούν εξειδίκευση, στοχοθεσία, εξελιγμένες ικανότητες και ένα πλαίσιο δεξιοτήτων και γνώσεων που διαρκώς βελιώνεται, αναπτύσσεται, εξωτερικεύεται και οδηγεί καινοτόμες ιδέες, ανάπτυξη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και κυρίως επίγνωσης της κατάστασης τόσο της Ελλάδας όσο και του παγκόσμιου στερεώματος. 

Η ελπίδα της Ελλάδας είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο και η γνώση. Αυτό όμως δεν γίνεται με κλειστά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ας μη συνεχίζουμε να θυσιάζουμε στο βωμό της μικροπολιτικής τη νέα γενιά. Τα αιτήματα των εργαζομένων είναι σεβαστά αλλά με το κρατούν σε ομηρία χιλιάδες φοιτητές, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ρίξουν στον Καιάδα γρηγορότερα την ήδη χαμένη νέα γενιά.