Από νοικοκυραίοι ... ψυχογοί

Προσπαθώ να παρακαλουθώ αυτά που γράφονται για τη κρίση και ιδιαίτερα για τη κατάσταση στην Ελλάδα μέσα από άλλα ιστολόγια, το τύπο, σχόλια σε αναρτήσεις και μέσα από άλλα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης.

Από τη φύση και το χαρακτήρα μου είμαι ένας αρκετά ανοιχτός άνθρωπος που είμαι έτοιμος να δεχθώ διαφορετικές απόψεις, δημιουργική κριτική και να καθίσω να συζητήσω, να αναλύσω, να ακούσω, να προβληματιστώ και να επιχειρηματολογήσω. 

Ταξιδεύοντας από μικρός πολύ συχνά στο εξωτερικό, χάρις τη βοήθεια των πεφωτισμένων γονέων μου, μου δόθηκε αρκετά νωρίς η ευκαιρία να έρθω σε επαφή και να ζυμωθώ με διαφορετικούς πολιτισμούς, ιδέες, κουλτούρες, γλώσσες και απόψεις. Αυτό έθεσε γερές βάσεις στη μετέπειτα πορεία μου και με βοήθησε αρκετά στην εργασία και τη ζωή μου στο εξωτερικό μακριά από γονείς, φίλους και συνήθειες. 

Ζώντας στο εξωτερικό και χωρίς καμία διάθεση ανωτερότητας ή φαντασιοπληκτισμού βλέπω με ένα διαφορετικό μάτι τη κατάσταση στην Ελλάδα. Θα μου πείτε, δικαιούσαι να μιλάς αφού δε ζεις εδώ και τα λες από την πολυτέλεια που έχεις στο Λουξεμβούργο; ίσως. Όμως δεν έχω έρθει από παρθενογέννεση. Και εγώ γεννήθηκα, σπούδασα, εργάστηκα για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και ενώ πάντα είχα τη τάση του να ζήσω στο εξωτερικό και να εργαστώ (πράγμα που το οποίο δεν το μετανιώνω), πάντα προσπαθώ να βοηθάω την Ελλάδα όπως μπορώ με συνεντεύξεις, σχολιασμούς, άρθρα σε τοπικό τύπο κλπ. 

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη για να μη πω δραματική. Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι αυτό που η μητέρα μου σήμερα μου κατάφερε σήμερα να περιγράψει μέσα σε δύο λέξεις: "οι Έλληνες από νοικοκυραίοι έγιναν ψυχογοί". 

Πραγματικά, η φράση αυτή με σόκαρε και άρχισα να φέρνω στη θύμησή μου τα παλαιότερα χρόνια, τα χρόνια που οι γονείς ήταν πιο νέοι, που ζούσαν οι παπούδες, που υπήρχε η αθωωότητα και η παιδικότητα. Αυτά τα στοιχεία δυστυχώς έχουν χαθεί και όταν τα έχεις ζήσει σου λείπουν αφάνταστα. Ο μεγαλύτερο εχθρός του λαού μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η ξενομανία. 

Σε μία χώρα που δε βλέπεις σε καμία ταμπέλα Ελληνικά, που δέχεται μετανάστες χωρίς πλάνο και τους αφήνει ανεξέλεγκτους να κάνουν ότι θέλουν, που όλα γίνονται στο πόδι, που έχει απαξιώσει γιορτές, εθνικές επαιτείους, θρησκεία, γλώσσα και κοιτάζει μόνο το εύκολο κέρδος, μία χώρα που ζει με δανεικά και που δεν στηρίζετε στις δικές της δυνάμεις, τι να περιμένεις; 

Σε μία χώρα που δεν παράγεται τίποτα, που τα παιδιά αντί να αναλάβουν τα χωράφια των γονιών τους και να τα εξελίσσουν προτιμούν να δουλεύουν στα McDonald's για 400 ευρώ ή να κάθονται στη καφετέρια και να το παίζουν αφεντικά και να πηγαίνουν να τα καλλιεργούν οι μετανάστες, που όλες οι ιδιοκτησίες και τα νησιά πουλιούνται στους ξένους για ένα κομμάτι ψωμί, που οι ίδοι οι Έλληνες βλέπει τον Έλληνα τουρίστα σαν παρακατιανό και δεύτερο, που το αραλίκι, το χαλαρά και η καλοπέραση είναι το απόλυτο γιατί είναι in, τι να περιμένεις; H Αρβελέρ έγραψε πριν από δύο μήνες στο Έθνος: "Περάσαμε από τα τσαρούχια στα Tod's". Αλήθεια είναι. 

Λένε όλοι να φύγουμε από την Ελλάδα. Είναι λύση αυτό; θα μου πείτε, εσύ έφυγες, γιατί μιλάς; έφυγα ναι, αλλά πως έφυγα, με τι δυνάμεις, και τι κάνω εδώ για να βοηθήσω την Ελλάδα. Γιατί η βοήθεια δεν είναι μόνο υλική. Μα θα μου πεις, εδώ ο κόσμος πεινάει ... Θα το δεχτώ. Δεν θα δεχτώ όμως ότι ο ίδιος κόσμος που πεινάει υποστηρίζει και θα υποστηρίζει πάλι τους ίδιους πολιτικούς, τις ίδιες κυβερνήσεις και πιθανώς να μη κάνει τίποτα για να καλυτερεύσει τη ζωή του. 

Όταν φθάνουμε σε καταστάσεις ισοπέδωσης, απαξίωσης και υποβάθμισης στο βωμό της ανάπτυξης, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι η ανάπτυξη θα είναι κίβδηλη, θα είναι μία ανάπτυξη χωρίς ευημερία, μία ανάπτυξη με ημερομηνία λήξης. Ο Έλληνας είναι πολύ καλομαθημένος λαός, είναι ένας λαός που δεν ξέρει τι θα πει όχι, που ποτέ δεν έκανε κάτι με όραμα. 

Ο Έλληνας κατάντησε ψυχογιός και δέχεται κάθε λογής σκουπίδι (μία οποιαδήποτε ερμηνεία). Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί ζωντανό παράδειγμα. Η απαξίωση των Θρησκευτικών ως μάθημα χτυπάει κόκκινο. Για δείτε τις ορδές των ανθρώπων που πάνε στο εξωτερικό. Την εκμετάλλευση που τυγχάνουν, που μένουν, πόσο εργάζονται και με τι συνθήκες ζουν και τι κοινωνικό ρατσισμό βιώνουν. Το να βγεις έξω δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε και για όλους ειδικά αν πρέπει να στηριχθείς σε ίδιες δυνάμεις. 

Είμαι πεποισμένος ότι η κοινωνική απαξίωση, η υποβάθμιση του διαφορετικού, του παραδοσιακού και η κατάργηση κάθε κοινωνικής αξίας, έφθασε τη χώρα μας σε αυτό το σημείου. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν πας μπροστά διαγράφοντας το παρελθόν και το παρόν. Πας μπροστά εξελίσσοντάς το!