Τρομοκρατία: παγκόσμια ανασφάλεια, παγκόσμια κατακραυγή ή παγκόσμια αγανάκτηση;

Παρακολουθώντας σήμερα το πρωί το Euronews, οι τρεις πρώτες ειδήσεις αφορούσαν τη τρομοκρατική επίθεση στο κοινοβούλιο του Καναδά (άφησε πίσω της ένα στρατιώτη νεκρό και τρεις τραυματίες ενώ οι αρχές επιβεβαιώνουν και το θάνατο ενός ενόπλου), τη τρομοκρατική επίθεση με αυτοκίνητο στην Ιερουσαλήμ (έχασε τη ζωή του ένα βρέφος 3 μηνών) και τη νέα εισβολή αγνώστου στο Λευκό Οίκο. Συνάμα σφαγές από τους Τζιχαντιστές, θανατηφόρος ιός Έμπολα κλπ. 

Όλα αυτά δημιουργούν ένα κλίμα παγκόσμιας ανασφάλειας και αναζητούν απαντήσεις οι οποίες όμως συνάμα καλύπτοναι και από ένα πολύ δυνατό πνεύμα παγκόσμιας κοινωνικής κατακραυγής που αφορά κυρίως τον άδικο χαμό αθώων ανθρώπων οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση όμως πλήρωσαν με τη ζωή τους τις πράξεις των τρομοκρατών. Άνθρωποι οι οποίοι βρέθηκαν εκεί τη λάθος στιγμή και μου αντίκρυσαν στα μάτια το θάνατο με ένα αρκετά βίαιο και μακάβριο τρόπο. 

Πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και πομπώδεις δηλώσεις κατά των τρομοκρατικών επιθέσεων που συνιστούν μία κοινωνική μάστιγα και μία απειλή που δεν μπορεί πια να αγνοηθεί. Δημιουργείται έτσι ένα κλίμα κοινωνικής αναταραχής, ασφάλειας, φόβου και ανησυχίας με φόντο ένα δρόμο προς το άγνωστο. Ένα περιβάλλον που ενδυναμώνεται από την έκρηξη κοινωνικών αντιθέσεων, από τη φτώχεια, το χαμηλό βιωτικό επίπεδο σε πολλά μέρη του πλανήτη, αρρώστιες που ενώ είχαν εξαφανιστεί επανέρχονται και πάλι στο προσκήνιο κλπ. 

Μήπως όλα αυτά είναι δείγματα μίας γενικότερης παγκόσμιας κοινωνικής αγανάκτησης; ίσως. Υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος διαμαρτυρίας; Μάλλον όχι; πρέπει να πληρώνουν την αγανάκτηση με τη ζωή τους αθώοι άνθρωποι; προφανώς και όχι. Το θέμα όμως ίσως να μην είναι αυτό. Προσωπικά πιστεύω ότι ο διάλογος θα πρέπει να γίνει με βάση την ανάλυση των γενεσιουργών αιτιών που οδηγούν στο να οπλιστεί ένα χέρι, να ξεφύγει ένα αυτοκίνητο από τη πορεία του, να μπει κάποιος μέσα στο Λευκό Οίκο, να αποκεφαλιστεί ένας αθώος άνθρωπος που τους Τζιχαντιστές κλπ. 

Μήπως οι ηγέτες του κόσμου έχουν χάσει την επαφή με τη πραγματικότητα και με το λαό; μήπως έχουν ξεχάσει ότι είναι οι εκπρόσωποι του λαού που τους εξέλεξε νόμιμα; Μήπως όλες αυτές οι ενέργειες κρύβουν μέσα τους το θυμό, το πόνο, τη δυστυχία και την αγανάκτηση; μήπως η κοινωνική ανοχή έχει πια εξαντληθεί και διοχετεύεται στο κόσμο μέσα από βίαια ξεσπάσματα, οσμή θανάτου και αναρχία; 

Ο πατέρας του τριών μηνών βρέφους που σκοτώθηκε στην Ιερουσαλήμ δήλωσε στο Euronews ότι "η γυναίκα και η κόρη μου βρίσκονται εν πτήση προς τη Ν. Υόρκη. Το πρώτο πράγμα που θα μάθουν μόλις προσγειωθούν είναι ότι το παιδί μας που τόσα χρόνια περιμέναμε να γεννηθεί κείτεται τώρα νεκρό σε ένα παγωμένο πεζοδρόμιο κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου". Τι λόγια μπορεί ένας ανθρώπινος νους να βρει για να παρηγορήσει αυτή τη μάνα; πως μπορεί να γαληνέψει κάποιος το πόνο των γονέων του νεκρού στρατιώτη στο Καναδά ή των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους Τζιχαντιστές; 

Ο κόσμος μας ζει μέσα σε μία περίοδο αστάθειας, πολλών δυσκολιών, ασάφειας, αβεβαιότητας και πόνου. Ζει μέσα σε μία εποχή που η ειρήνη έχει πάψει να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και που ο πόλεμος μας χτυπάει τη πόρτα καθημερινά. Η παγκόσμια κοινωνία χρειάζεται μία αχτίδα φωτός και ένα λιμάνι που να μπορούν να δένουν με ασφάλεια όλοι και όλες, η διαφορετικότητα, η ποικιλία ιδεών κλπ. 

Προσωπικά πιστεύω ότι η τρομοκρατία και οποιεσδήποτε παρόμοιες δράσεις θα πρέπει να τεθούν ύπο ένα διαφορετικό πρίσμα ανάγνωση, ανάλυσης και αντιμετώπισης. Αυτός που μπαίνει στη διαδικασία να συμμετάσχει και να οργανώσει τέτοιας μορφής δραστηριότητες δεν έχει τίποτα να χάσει μιας και είναι ήδη χαμένος από το πρόσωπο της γης. Καλό θα ήταν να μη φθάσουμε σε καταστάσεις όπου η τρομοκρατία δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά το κανόνα. Θα πρέπει όλοι μας να γίνουμε κοινωνοί μίας παγκόσμιας ανθρωπιστικής διαδικασίας και δράσης και να βοηθήσουμε με ότι μέσα έχουμε στο χτίσιμο μίας νέας παγκόσμιας ειρήνης και ισότητας για όλο το κόσμο. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στην αλλαγή των παγκόσμιων δυναμικών. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο των άλλων, είναι και δικό μας ...