Thursday 7 November 2013

Το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας


Βράδυ, η νύχτα έχει ακόμα απλωμένα τα πέπλα της πάνω από τον ελληνικό ουρανό. Η νύχτα αποτελεί την ευκαιρία για παρανομία, για βρωμιές, για δράσεις που δεν ξέρουν τη σημαίνει δικαίωμα, που δεν ξέρουν τι θα πει καθαρός και ξάστερος ουρανός, για κινήσεις εκφοβισμού, για θάνατο ... 

Η είσοδος στο Πολυτεχνείο έγινε βράδυ με τανκς που διέλυσαν τη σιδερένια πόρτα και έστειλαν στο θάνατο τους αγωνιζόμενους φοιτητές. Η είσοδος στην ΕΡΤ έγινε βράδυ με χειροπέδες και λουκέτα στη καγκελόπορτα και έστειλε στο θάνατο τη δημοκρατία. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και για να μην παρεξηγηθώ ότι κάνω συσχετισμούς απλά λεώ ότι επαναλαμβάνεται με τις ίδιες πρακτικές σε κτίρια δημόσια, στη πρωτεύουσα της χώρας, σε κτίρια που δήθεν τελούσαν υπό κατάληψη. Πραγματική χούντα τότε, πραγματικός βιασμός σήμερα. 

Μπορεί ο τίτλος να ακούγεται βαρύγδουπος αλλά είναι αληθινός και νομίζω ότι εκφράζει μία κατάσταση τηγ οποία βιώνουμε όλοι αλλά κανένας δεν τη παραδέχεται γιατί δεν την έχει καταλάβει. Αυτό που γίνεται από το πρωί στην ΕΡΤ είναι απλά η αφορμή και παρουσίαζει το πραγματικό πρόσωπο της κατάστασης στην Ελλάδα.

Θα δανειστώ μία φράση από ένα φίλο μου ο οποίος είπε ότι η ΕΡΤ χρειαζόταν reboot. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Αλλά το reboot δεν γίνεται βγάζοντας το καλώδιο από τη πρίζα. Δεν γίνεται με μαύρο στις οθόνες. Το reboot δεν γίνεται με τα ΜΑΤ, δεν έρχεται τη νύχτα και σίγουρα δεν έρχεται με χειροπέδες. Επίσης το κτίριο δεν τελούσε υπό κατάληψη γιατί δεν έχει υπάρξει επίσημη απόφαση από το ΣτΕ που να κλείνει επίσημα την ΕΡΤ και να απολύει τους εργζόμενους. 

Το θέμα είναι τι κρύβεται πίσω από αυτό. Κρύβεται μία γενικότερη προσπάθεια εκφοβισμού του ελληνικού λαού, δημιουργία διχόνοιας (βλέπε θεωρία δύο άκρων, δολοφονίες κλπ) και πλήρους αποσταθεροποίησης της χώρας. Αυτό είναι που με φοβίζει εμένα. Η ΕΡΤ απλά είναι η αφορμή.

Μιλάνε όλοι για τη θεωρία των δύο άκρων και για πρακτικές που κινούνται εκτός του Συνταγματικού τόξου. Λόγια, λόγια που τελικά πληρώνονται με αίμα, με πόνο, με δάκρυ. Που βοηθάει αυτό; Βοηθάει την Ελλάδα να βγει από τη κρίση, να πει όχι στη Τρόικα, να δώσει ψωμί σε αυτούς που πεινάνε, να φέρει επενδύσεις, να δώσει εργασία σε στρατιές ανέργων, να δώσει ώθηση στην επιχειρηματικότητα και στη καινοτομία, να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, να σταματήσουν οι νέοι άνθρωποι να φεύγουν από την Ελλάδα και να γίνονται από νοικοκυραίοι ψυχογοί σε πολλές περιπτώσεις; 

Αυτή τη διχόνοια οδηγεί σε εμφύλιο και όχι απαραίτητα με τη πολεμική έννοια του όρου. Οδηγεί στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στη πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης και στη κατάργηση κάθε είδους κοινωνικής συνοχής, ήθους συνεργασίας, αλληλοβοήθειας και συμπόνοιας. Οδηγεί μαθηματικά στη διάλυση του κοινωνικού κράτους και σε ένα ανηλεή καθημερινό πόλεμο που έχει μόνο ηττημέμους και κανένα νικητή. 

Αυτό που με φοβίζει είναι ότι πια δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει πια ελπίδα και δεν καταλαβαίνει κανένας ότι αυτό που ζούμε είναι ένας καθημερινός βιασμός της ψυχής. Αποτελεί πλήρη καταβαράθρωση των κοινωνικών αξιών και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καθώς και στέρηση του δικαιώματος του λέγεσαι άνθρωπος. 

Ο εκφοβισμός και το αίσθημα διχόνοιας είναι ότι το χειρότερο. Αυτό είναι που με φοβίζει πραγματικά. Νιώθω ότι οι Έλληνες είναι απλά μαργιονέτες σε ένα έργο που δεν έχουν ρόλο στη σκηνοθεσία, ούτε στη πλοκή του έργου και απλά περιμένουν να τελειώσει για να πέσει αυλαία, να κλείσουν οι κουρτίνες στη σκηνή και να σβήσουν οι προβολείς.

Όμως δυστυχώς δεν πρόκειται να ακουστούν χειροκροτήματα, αλλά μία απέραντη σιγή, διακοπή και θάνατος ...







No comments:

Post a Comment