Ένα σχόλιο για τα γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου 2008

Το σκέφτηκα πάρα πολύ για το αν θα έπρεπε να γράψω για τη σημερινή ημέρα και να θυμήσω τα γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου 2008 που ο μόλις 15 ετών Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού και πυροδοτούνται επεισόδια σε όλη την Ελλάδα που κράτησαν μέρες και έκαναν τον γύρο του κόσμου. 

Ο λόγος για τον οποίο μου είναι έντονο το συναίσθημα έκφρασης είναι γιατί την ίδια ακριβώς ημέρα έτυχε να βρίσκομαι και πάλι στο Λουξεμβούργο, να παρακολουθώ στο ξενοδοχείο από το BBC τις εικόνες ολοκληρωτικής καταστροφής στην Αθήνα και να μιλάω στο κινητό με τους τρομοκρατημένους γονείς μου. Ποιος το περίμενε ότι θα μετανάστευα στο Λουξεμβούργο για μία καλύτερη ζωή και θα έγραφα αυτές τις γραμμές από το ίδιο σημείο όπως τις βίωσα πριν από τέσσερα περίπου χρόνια ... 

 

Λίγες μέρες πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων, γιορτή Αγ. Νικολάου, του προστάτη των θαλασσινών και κανένας δε περίμενε ότι για τις επόμενες τέσσερις ημέρες ολόκληρη η Ελλάδα θα καίγονταν νυχθημερόν. 

Δεν προτίθεμαι να εκφραστώ υπέρ ή κατά των γεγονότων αυτών. Δεν έχω το δικαίωμα και δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος. Ήθελα απλά να εκφράσω το προβληματισμό μου λέγοντας ότι ένα μακάβριο γεγονός, ο θάνατος ενός ανθρώπου έγινε υποχείριο πολιτικών αψιμαχιών, εκδήλωσης οργής, πόνου, αγανάκτισης και καταστροφής. 

Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που έχασε τη ζωή του πολλοί βρήκαν το πάτημα να βγάλουν από μέσα τους συσσωρευμένη οργή, θυμό και μίσος. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της κρίσης. Όχι η οικονομική αλλά η κοινωνική εξαθλίωση. Ο μη σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η δουλική θυματοποίηση, η καταστροφή της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής ταυτότητας. Μια τραγωδία που δυστυχώς εξελίχθηκε σε ωμή βία και ολική καταστροφή. 

Ας ελπίσουμε ανήμερα σήμερα της γιορτής του Αγ. Νικολάου, ο προστάτης των θαλασσινών να προστατεύσει, τόσο το μικρό καράβι, την Ελλάδα, όσο και όλους τους ναυτικούς που βρίσκονται πάνω σε αυτή, όλους τους Έλληνες, σε όλο το κόσμο.