Τα απομεινάρια μιας κοινωνικής κρίσης

Λεωφόρος Κηφισίας 23:00 

Ανήμερα Χριστούγεννα 

Σταματημένος μπροστά στο φανάρι περιμένω να ανάψει πράσινο. Αυτοκίνητα παντού με ανθρώπους καλοντυμένους που πηγαίνουν σε κάποια διασκέδαση «λόγω της ημέρας». 

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια φιγούρα. Ένας άνθρωπος να γυρίζει από αυτοκινήτο σε αυτοκίνητο και να χτυπάει το παράθυρο απλώνοντας το χέρι για να ζητήσει ελεημοσύνη. Το οξύμορο της υπόθεσης είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά στο Golden Hall στο «ναό της πολυτέλειας» και του χριστουγενιάτικου lifestyle και ακριβώς δίπλα ένας άνθρωπος να «χαλάει» με τη παρουσία του το ατσαλάκωτο image του εορταστικού κλίματος και του χώρου. 

Προχωρώντας προς τα πίσω και παρατηρώντας τον άνθρωπο αυτό αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για έναν ηλικιωμένο παππού γύρω στα 80 ο οποίος φορά αρκετά ρούχα και είναι τυλιγμένος όσο πιο σφιχτά γίνεται για να προστατευτεί από το κρύο και την υγρασία. 

Χτυπώντας τα παράθυρα των αυτοκινήτων και ζητώντας μία μικρή βοήθεια ενοχλεί με τη παρουσία του τους οδηγούς οι οποίοι είτε αδιαφορούν είτε ανοίγουν το παράθυρο να του πετούν περιφρονητικά μερικά ψιλά και ανεβάζουν γρήγορα-γρήγορα το τζάμι για να μη φύγει η ζέστη από το αυτοκίνητο. 

Βλέποντας το πρόσωπο του ανθρώπου αυτού χιλιάδες σκέψεις αρχίζουν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Αυτός ο άνθρωπος όλη του τη ζωή ήταν αγωνιστής. Σίγουρα θα πολέμησε στο πόλεμο κατά της Γερμανικής κατοχής, θα πέρασε πείνα, κακουχίες, δικτατορία και θα έβαλε το λιθαράκι του για να είναι η Ελλάδα σήμερα ελεύθερη και όλοι εμείς να χαιρόμαστε τη χριστουγενιάτικη πολυτέλεια. Σίγουρα με το όπλο του διέσχισε όλα τα βουνά του ελληνοαλβανικού μετώπου, αντιτάχθηκε στο κατακτητή, μέσα στα χιόνια, τις ψίρες, τη πείνα, τη γάγραινα και τη καταστροφή. 

Και ο ίδιος αυτός άνθρωπος τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα παράθυρο αυτοκινήτου, μια Άγια Ημέρα, δίπλα στα φώτα, τη πολυτέλεια και τη μαγεία των καταναλωτικών Χριστουγέννων και παρακαλάει με το ρυτιδιασμένο, παγωμένο και κουρασμένο πρόσωπό του για λίγα ψίχουλα που περισσεύουν από τη γιορτή ανάμεσα σε τέρατα από λαμαρίνες τα οποία περιμένουν να ξεχυθούν και να τον κατασπαράξουν με το σύνθημα του φαναριού.

Τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί να προλάβει να φτάσει και στο δικό μου παράθυρο. Ντρέπομαι να τον αντικρύσω, να του δώσω έστω και ένα ευρώ. Στον άνθρωπο αυτό, ο οποίος θα πρέπει να τιμάται ως ήρωας, ο άνθρωπος αυτός που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας μας, ο άνθρωπος αυτός που πολέμησε για να είμαστε όλοι εμείς ελεύθεροι, ο ίδιος άνθρωπος είναι αναγκασμένος να δέχεται τον οίκτο αλλά και τη περιφρόνηση όλων μας. 

«Ευτυχώς» το φανάρι άναψε πράσινο και όλα τα αυτοκίνητα ξεχύθηκαν προς διάφορες κατευθύνσεις και χάθηκαν μέσα στη παγωμένη νύχτα. 

Μόλις έφυγα ένιωσα ένα αίσθημα ανακούφισης πλημμυρισμένο όμως με ενοχές γιατί από τη μία δεν θα μπορούσα να αντικρύσω στο πρόσωπο τον άνθρωπο αυτό και να του δώσω 1 ευρώ και από την άλλη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για τον βοηθήσω. 

Δυστυχώς, άνθρωποι σαν και αυτόν υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Άνθρωποι που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών, που κοιμούνται στον ηλεκτρικό, άνθρωποι που περνούν μια δεύτερη κατοχή. Άνθρωποι που ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απλώς πέρασε και δεν τους άγγιξε.

Δεν αξίζει σε αυτούς τους ήρωες αυτή η κατάντια. Πάλεψαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι, για να ελευθερώσουν ένα υποδουλωμένο κράτος, μια Ελλάδα η οποία τους ανταμοίβει υποδουλώνοντάς τους με το χειρότερο τρόπο ...