Η γλύκα της πολιτικής ...

Παρόλο που ζω στο εξωτερικό προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Ελλάδα και να ενημερώνομαι καθημερινά για το τι συμβαίνει στην Ελληνική πραγματικότητα. Σε αυτό βέβαια βοηθάει πολύ και το σύνολο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τα σχόλια πολλών αναγνωστών στα δημοσιεύματα.

Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να χρίσω τον εαυτό μου πολιτικό αναλυτή-επιστήμονα ή να το παίξω υπεράνω, δεν μπορώ να μη σχολιάσω τον πολιτικό οργασμό των τελευταίων ημερών στο πλαίσιο των δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών. Και λέω οργασμό γιατί όπου και να γυρίσω το κεφάλι μου μέσα στο διαδίκτυο, στο Facebook ή στο Twitter βλέπω παντού ανθρώπους να "κατεβαίνουν" ως υποψήφιοι για τις εκλογές. Ανθρώπους νέους, με προσόντα, με εμπειρία, με γνώσεις, άλλωτε νέους άλλωτε μεγαλύτερους. Αναρίθμητοι κομματικοί σχηματισμοί, παρατάξεις, συνθήματα, ιδέες, απόψεις κλπ.

Κατακριτέο; όχι. Λέμε ότι έχουμε δημοκρατία που σημαίνει ότι θέλουμε πλουραλισμό ιδεών, ίση πρόσβαση όλων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ισοπολιτεία και ανοιχτό διάλογο με τους πολίτες. Συνισταμένη όλων η ανάγκη για αλλαγή σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Τώρα θα μου πείτε, αφού δεν το κατακρίνεις αυτό, τι κάθεσαι και μας ζαλίζεις;

Ναι. Δεν το κατακρίνω αλλά δεν το επικροτώ κιόλας και θα το δω από ένα πρίσμα καθαρά επιχειρηματικό. Επιτρέψτε μου λοιπόν μερικές παρατηρήσεις.

Καταρχάς για εμένα η πολιτική, ο σοβαρός πολιτικός λόγος, πέρα από κομματικές παρατάξεις, και πέρα από το επαγγελματικό κομματικό φερέφωνο, δεν είναι για όλους. Δεν είναι για όλους μιας και απαιτεί πολύ εξειδικευμένες γνώσεις, τεχνοκρατικό προφίλ, πολύ καλή γνώση νομικών και οικονομικών θεμάτων και μία παρουσία που να εμπνέει εμπιστοσύνη, σοβαρότητα, επαγγελματισμό και σταθερότητα και να συνοδεύεται από μία ιστορία και μία πορεία στην αγορά και στο δρόμο ...

Επιπλέον, όλοι αυτοί οι υποψήφιοι που καθημερινά ξεφυτρώνουν είναι απλώς (ή για να μην τα ισοπεδώνω όλα), στη πλειοψηφία τους, παπαγαλάκια των εκάστοτε κομματικών παρατάξεων που απλώς έχουν το ρόλο του κράχτη.

Έρχομαι να ρωτήσω λοιπόν, αν όλη αυτή η πολυφωνία και η οιονεί διαφορετικότητα απόψεων και προτάσεων είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Μήπως αυτό το δήθεν πολυκομματικό μοντέλο που σε τελική ανάλυση παρουσιάζει μια διαφορετικότητα που όμως είναι απλώς τα ίδια πράγματα διατυπωμένα διαφορετικά είναι πια ξεπερασμένο; μήπως η αλλαγή δεν θα έρθει ψηφίζοντας κάθε λογής παρατάξεις αλλά με μία επικοδημητική και δημιουργική συνεργασία και διατύπωση συλλογικών SMART (Specific: συγκεκριμένων, Measurable: μετρήσιμων, Assignable: αποδοτέων, Realistic: ρεαλιστικών και Time-related: με χρονική συνάφεια) προτάσεων πέρα από βερμπαλισμός, φανφαρισμούς και κομματικούς ανταγωνισμούς; Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να μιλάμε με όρους επιχειρηματικούς και να οριοθετήσουμε ξανά τι σημαίνει, όραμα, στρατηγική, ανάπτυξη, όφελος και αλλαγή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο;

Και κάτι ακόμα: μήπως όλοι αυτοί που θέτουν υποψηφιότητα και κυρίως οι νέοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις, τη ενέργειά, την εμπειρία και τον ενθουσιασμό τους πιο δημιουργικά; Πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν με ελάχιστα μέσα να ασχοληθούν με την επιχειρηματικότητα, με το θεσμό των start-ups (που για μένα αποτελεί ένα θεμελιώδες κεφάλαιο στη καταπολέμηση της ανεργίας), με καινοτόμες ιδέες, με κοινωνική προσφορά, με τη παιδεία κλπ;

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε σε αυτό το τόπο ότι η αλλαγή δεν θα έρθει από τη γλύκα της πολιτικής, από τα αξιώματα, από τις θέσεις και από τις καρέκλες. Αυτά υπάρχουν για ανθρώπους που έχουν σοβαρή γνώση των πραγμάτων και αν με ρωτάτε προσωπικά δεν θα έπρεπε καν να είναι συνδεδεμένες με κόμματα ή με το κοινοβούλιο.

Η αλλαγή θα έρθει πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό, από σκληρή και καθημερινή δουλειά, από τη σκληρή αρρένα του επαγγελματικού στίβου, από σπουδή, ενημέρωση και επαγγελματικό μόχθο.

Ας πάψουμε λοιπόν πια να διαλέγουμε την εύκολη πεπατημένη. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει κανόνες. Και το λέω κυρίως αυτό στους νέους ανθρώπους: ο πολιτικός δεν γεννιέται μέσα από την κομματική ιδεολογία και από τις κομματικές παρατάξεις. Ο πραγματικός πολιτικός γεννιέται μέσα από σκληρή δουλειά, μέσα από ρίσκο, μέσα από σπουδή, από πόνο, από ενημέρωση και από συνεχή προσωπική εξέλιξη.

Το παρόν κομματικό και εκλογικό μοντέλο έχει απλά πεθάνει. Απλά έχουμε ξεχάσει να το κηδέψουμε...