Thursday 4 December 2014

Ρωμανολογία στην Ελλάδα της απόλυτης υπερβολής ...

Το θέμα του Νίκου Ρωμανού, τις τελευταίες ημέρες, έχει γίνει αντικείμενο πολιτικών και ψυχολογικών αναλύσεων, πολιτικής αντιπαράθεσης και έχει αποτελέσει εφαλτήριο για καταλήψεις, επεισόδια, καταστροφές δημόσιας περιουσίας και όλα αυτά σε μία Ελλάδα του χάους και της απόλυτης υπερβολής. Ακόμα και στο Google αν γράψεις στο πεδίο αναζήτησης το όνομα Νίκος το πρώτο πράγμα που θα εμφανιστεί είναι Νίκος Ρωμανός. 

Σε δύο μέρες από σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου που αποτέλεσε την αφορμή τις 6 Δεκεμβρίου του 2008 να καεί όλη η Ελλάδα και να ξεχυθούν στους δρόμους άνθρωποι όλων των ηλικιών για να αναβλύσει σαν γάργαρο νερό ο θυμός, ο πόνος, η οργή ...  Και όλα αυτά φυσικά με την κλασσική πάλη μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων ασφαλείας ή καταστολής, με καταστροφές δημόσιας περιουσίας, με τραυματίες, συλλήψεις και με πλήρη νίκη του άκρατου παραλογισμού και του κανιβαλισμού. 

Το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν ότι ζούμε στην Ελλάδα της απόλυτης υπερβολής, της μπουρδολογίας και των κενών λόγων. Σε μία Ελλάδα που έχει τόσα προβλήματα, που κινδυνεύει με κυριολεκτικό αφανισμό, με την ανεργία να καλπάζει σε ασύληπτα επίπεδα, με το 55% του πληθυσμού να θέλει να μεταναστεύσει για μία καλύτερη τύχη (βάσει πρόσφατης έρευνας σε πανελλήνιο επίπεδο), με τους γεωγραφικούς μας γείτονες να απειλούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή να βρίσκονται σε περίοδο πολέμου, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και ο ίδιος ο άφαντος και δίχως εξουσίες Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας να ασχολούνται με το αυτονόητο ... το δικαίωμα ενός παιδιού να σπουδάσει και να του δωθεί μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του. 

Πολλοί χαρακτηρίζουν το Νίκο Ρωμανό, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Michael Brown στο Ferguson, ως ήρωες, με τον πρώτο να καταδικάζεται ως τρομοκράτης και με τους δύο τελευταίους να δολοφονούνται εν ψυχρώ από σφαίρες αστυνομικών. Με συγχωρείται που θα σας το χαλάσω αλλά δεν είναι ήρωες: είναι θύματα και προϊόντα μίας συστημικής κόλασης, ενός χάους, και ειδικότερα για την Ελλάδα, μίας χώρας που η ίδια καταστρέφει εκ των έσω αυτά τα οποία έχουν χτιστεί όλους αυτούς τους αιώνες. Σε μία χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, η ίδια αυτή η χώρα και οι πολίτες της την έχουν καταστρατηγήσει και τη βιάζουν καθημερινά. Όλοι, από τους κυβερνώντες μέχρι τον τελευταίο απλό άνθρωπο. Και τώρα όλοι αυτοί, τα ίδια μέλη του ιδίου συστήματος, θέλουν να στείλουν στο θάνατο ένα νέο παιδί που αποτελεί προϊόν του ίδιου εκείνου συστήματος που δημιούργησε αυτή η χώρα. Πόσο φαιδρό και τραγελαφικό ...

Δεν μπορώ να αποφανθώ περί δικαίου ή αδίκου και δεν είναι καν αυτή η δουλειά μου, ούτε έχω τις γνώσεις να το κάνω. Το τι έκανε ο Ρωμανός, ο Γρηγορόπουλος, ο Brown και άλλοι θα το κρίνει η δικαιοσύνη και η ιστορία ... Αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι ότι ένα παιδί όπως είναι ο Νίκος Ρωμανός δεν του δίνεται η δυνατότητα όχι πρωταρχικά να σπουδάσει αλλά να αλλάξει τη ζωή του, να κατανοήσει ότι πρέπει στη ζωή να έχουμε και μία δεύτερη ευκαιρία. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν του αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία και ότι αν τον αφήσουν να πάει στο πανεπιστήμιο θα αποδράσει. Αν ισχύει αυτό γιατί τότε τόσο μελάνι σε γραπτά, γιατί η απεργία πείνας, γιατί τόση φασαρία, γιατί τόση ανάλυση; Ποιός είναι τελικά αυτός ο οποίος κρίνει τη τύχη και τις ευκαίριες των ανθρώπων; Όλοι δεν έχουν δικαίωμα στη μεταμέλλεια και στη συγχώρεση; Όλοι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή για μία δεύτερη ευκαιρία; όλοι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή για αλλαγή και στήριξη;

Δεν είναι τυχαίο ότι αν πατήσετε το όνομά του σε μία μηχανή αναζήτησης όλες οι φωτογραφίες που εμφανίζονται τον δείχνουν να στιγμές μίσους, κραυγών και οργής. Όλοι αυτοί που κόπτονται για την υγεία του και για το αναφαίρετο δικαίωμά του στη μάθηση, είναι οι ίδιοι που τον στέλνουν προς τον αργό θάνατο, όχι μόνο τον σωματικό, αλλά κυρίως τον ψυχολογικό ... το θάνατο της ψυχής. Είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιώντας λόγια παχιά και υποσχέσεις οδηγούν ένα παιδί που οι ίδιοι τον οδήγησαν στο θάνατο μία φορά να τον σταυρώνουν για μία ακόμα φορά.

Η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού μου θυμίζει την εργασία του ποινικολόγου Τσεζάρε Μπεκαρία που στο έργο του "Περί Εγκλημάτων και Ποινών" αναφέρει ότι σκοπός της ποινής δεν θα πρέπει να είναι η εκδίκηση αλλά ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε τη πράξη και ο παραδειγματισμός των άλλων. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να σοφρωνιστεί ένα άτομο και ειδικά ένας νέος άνθρωπος και να καταλάβει το λάθος του από το να σπουδάσει;

Θεωρώ απόλυτη κατάντια και ύβρη να χρησιμοποιούνται οι φιγούρες του Νίκου Ρωμανού και του νεκρού Αλέξη Γρηγορόπουλου ως εργαλεία και μέσα μικροπολιτικής, διαμαρτυρίας και καταστροφών. Είμαι δυστυχώς σίγουρος ότι πάλι στις 6 Δεκεμβρίου, την ημέρα που εορτάζει ο Άγιος Νικόλαος θα δούμε πάλι πόλεις σε όλη την Ελλάδα να καίγονται, ανθρώπους όλων των ηλικιών στο δρόμο να ξεχυλίζουν από οργή, όχι μόνο για το Νίκο ή τον Αλέξη αλλά εξωτερικεύοντας τα δικά τους προβλήματα, τους δικούς τους φόβους και το δικό τους θάνατο ως παιδιά και παράγωγα ενός συστήματος που μόνο σύψη και καταστροφή υπόσχεται.
  • Ας αφήσουμε λοιπόν το Νίκο να σπουδάσει, να μάθει, να καταλάβει και να γίνει χρήσιμος πολίτης σε μία κοινωνία που χρειάζεται μορφωμένους ανθρώπους. 
  • Ας αφήσουμε τον Αλέξη επιτέλους να αναπαυθεί και να ηρεμήσει και να μη χρησιμοποιούμε τη μνήμη του ψευδεπίγραφα για φθηνές διαμαρτυρίες και κομματικές διενέξεις. 
  • Ας πάψουμε επιτέλους να χρησιμοποιούμε εργαλεία και πιόνια για σκοπούς διαφορετικούς και ας πούμε για μια φορά την αλήθεια και τα πράγματα με το όνομά τους. 
  • Ας πάψει επιτέλους αυτή η χώρα να είναι η Ελλάδα της υπερβολής και να γίνει επιτέλους η Ελλάδα της λογικής και της σοφίας. 
  • Ας πάψουν επιτέλους οι νεοέλληνες να χειραγωγούνται, να μαζοποιούνται και ας δουν επιτέλους έξω από το μικροκοσμό τους. 
  • Ας καταλάβουν επιτέλους όλοι ότι η διαμαρτυρία δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από καταστροφές. Κάθε καταστροφή σημαίνει μία χαρακιά, μία ουλή στο πρόσωπο της ίδιας της Ελλάδας και αυτή τη στιγμή είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή η χώρα. 
  • Ας σοβαρευτεί επιτέλους για μία φορά η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία αυτής της χώρας και ας δει κατάματα τα αληθινά προβλήματα σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα και ας αφήσει τις άσκοπες και ατελείωτες συζητήσεις για λύσεις πάνω σε αυτονόητα ζητήματα. 
Η υπερβολή είναι αυτή που οδήγησε αυτή τη χώρα στην απόλυτη παρακμή και την καταστροφή. Οι στάχτες είναι εδώ. Ας μην καταστρέψουμε και το τελευταίο ίχνος ζωής σε αυτή τη χώρα και ας μπολιάσουμε τους νέους ανθρώπους με τα εργαλεία της μάθησης και της μόρφωσης και όχι με τα εργαλεία της βίας και του θανάτου, όποιος και αν είναι αυτός ο θάνατος .... 

2 comments:

  1. Dimitri panta me entuposiazoun auta pou grafeis alla auti ti fora nomizo egrapses akrivos auta pou exo sto mualo mou. me enan polu orimo kai sugxronos aplo tropo. mpravo

    ReplyDelete
  2. Αυτές οι σκέψεις Δημήτρη άμα ήταν πολλών συμπολιτών μας ίσως δεν φτάναμε σε αυτή την παρακμή και τον εξευτελισμό της ιστόρίας που έκτισαν με κόπο και αίμα οι προγόνοι μας. Ας διαβάσουν τι σημαίνει η λέξη σωφρονισμός. Ελπίζω να ξεβολευτούμε σύντομα από τους καναπέδες μας και τις φραπεδιές μας και να καταλάβουμε το παιχνίδι των media και των πεπαλαιωμένων πολιτικάντων.

    ReplyDelete